Europejski z metryki, a brytyjski z ducha film nieznanego mi wcześniej Sama Garbarskiego bardzo mnie zaskoczył, gdy okazało się, że ma siłę emocjonalnego rażenia takich pamiętnych obrazów jak „Billy Elliott” czy „Moja lewa stopa”. Pomimo odmiennej tematyki i zupełnie różnych głównych bohaterów łączy te flmy sporo elementów, jak chociażby brak patosu w ukazywaniu codziennych zmagań z nieprzyjaznym otoczeniem. A także humor, nacechowany goryczą i sarkazmem, pojawiający się jednak zawsze w odpowiednim czasie i miejscu.

Z pewnością opowiedzenie tej historii bez popadania w łatwe wzruszenia nie było łatwe. Oto kilkuletni, uroczy chłopczyk jest poważnie chory. Uratować mu życie może tylko kosztowna operacja. Rodzice są jednak ubodzy i bez zdolności kredytowej. Wtedy pojawia się tytułowa bohaterka, czyli babcia chłopca. Jest wprawdzie równie spłukana jak jego rodzice, ale za to zdecydowanie przewyższa ich pod względem energii i determinacji. Te zostają poddane poważnej próbie, gdyż zdobywając pieniądze na leczenie wnuka, Maggie – Irina poświęca wiele: szacunek syna i przyjaciółek, reputację, a nawet osobiste bezpieczeństwo. Przewrotność filmu polega jednak m.in. na tym, że bilans zysków i strat stopniowo okazuje się coraz bardziej korzystny dla głównej bohaterki.

“Irina Palm” to przede wszystkim satyra społeczna, z wyraźną nutką anarchizującej kontestacji. Jest to szczególnie widoczne wtedy, gdy obserwujemy z jakim przyjęciem desperacko potrzebująca pieniędzy Maggie spotyka się w banku czy biurze pośrednictwa pracy. Zawodowa uprzejmość urzędników ledwie przykrywa ich niechęć i lekceważenie. Bo rzeczywiście, wartość tej prawie 50 letniej kobiety mierzona tylko jej wykształceniem i stanem posiadania nie przedstawia się imponująco. W gruncie rzeczy wcale nie lepiej niż bezduszni urzędnicy traktują Maggie jej mieszczańskie przyjaciółki – widać, że stosują te same kryteria oceny. Paradoksalnie, podejście życzliwe, a przynajmniej rzeczowe i pozbawione uprzedzeń spotyka ją dopiero ze strony właściciela sex – klubu.

Nie byłoby jednak Iriny bez Marianny. Wystarczy zapoznać się z hasłem w Wikipedii, żeby zorientować się, jak barwne i dramatyczne były koleje losu Marianne Faithful, tej niegdysiejszej partnerki Micka Jaggera. Od salonów i sławy, przez orgie i dragi, aż do squatów i śpiączki narkotykowej. A po latach powrót na scenę, udane płyty i role. W tym kontekście dodatkowo zabawne dla “wtajemniczonych” są sceny, w których seksklubowe otoczenie tak zawstydza Maggie i peszy, a na pytanie właściciela: “can you wank a man off?” reaguje ze zgrozą. Przede wszystkim jednak Marianne doskonale pokazuje życiową mądrość swojej bohaterki, jej zdolność do poświęceń, przystosowania się, a zwłaszcza stoicki wręcz dystans wobec siebie i swoich problemów.

Oprócz charyzmatycznej tytułowej postaci największym walorem filmu jest dla mnie wspomniane tło obyczajowe, ukazane celnie i błyskotliwie, pomimo że satyrycznie przerysowane. M.in. parokrotnie pojawia się siedziba główna lokalnych plotkarek, czyli miejscowy sklep spożywczy. Tam też następuje finałowe, wręcz epickie starcie głównej bohaterki z jej byłą już przyjaciółką od brydża. Gdy ta próbuje publicznie upokorzyć Maggie, otrzymuje od niej kontrę tak wspaniałą, że chciałoby się osobiście pogratulować autorom scenariusza. Reasumując, “Irina Palm” to film szczególnie godny polecenia, gdyż zapewnia widzowi atrakcje na różnych poziomach odbioru. Opowiada o konsumpcyjnym społeczeństwie i jego instytucjach, a także relacjach rodzinnych i towarzyskich w chwili próby. Ale jest to również zabawna fabuła, w której sympatyczna bohaterka raz po raz zaskakuje zarówno widza, jak i samą siebie. Naprawdę warto.

Zapraszam do odwiedzenia mojej strony: http://www.rekomendacje.npx.pl